Prolog

Śmiechom nie było końca. Nie pamiętałam już, kiedy ostatnio tak dobrze się bawiłam, kiedy tak beztrosko potrafiłam wyjść z domu i zwyczajnie zaszaleć z przyjaciółmi.

Była trzecia nad ranem, a my maszerowaliśmy środkiem ulicy, drąc się na całe gardła, zupełnie nie przejmując się tym, że możemy pobudzić sąsiadów.  Wtedy właśnie dotarło do mnie, że Priscilla miała rację – nie warto było się przejmować ludźmi, którzy najzwyczajniej na świecie mieli nas w tyłku.

Alkohol buzował w moich żyłach, czułam jak moje policzki stają się gorące. Nie myślałam już o Kevinie ani o Joe. I nareszcie czułam ulgę, bo tęsknota i ból odpłynęły gdzieś daleko.

Spojrzałam na Nicka. Uśmiechnął się do mnie. Heather wskoczyła mu na plecy, kiedy właśnie przechodziliśmy przez bramę ogrodzenia jego domu. Idealnie przystrzyżone, wysokie krzewy ustawione naokoło działki sprawiały, że było tutaj jeszcze ciemniej. Słyszałam jak ktoś potknął się o wąż ogrodowy i runął na ziemię.

A potem, nagle rozbłysły światła oświetlające basen, a krzyk Priscilli odbił się echem po okolicy.

Turkusowa niegdyś woda przybrała barwę szkarłatu, a na jej powierzchni, bezwładnie unosiło się ludzkie ciało.